Ես ճիշտն ասած իրականում չէի ճանաչում սկեսուրիս… Ես սիրում էի այդ կնոջը: Նա հանգիստ, բարի ու մեծա-հոգի էր թվում: Մենք ապրում էինք տարբեր քաղաքների մեջ, հանդիպում էինք Միմիայն տոների Ընթացքում:
Միշտ լավ հարաբերություններ ենք ունեցել: Վերջերս Կյանքից հեռացավ սկեսրայրս: Հասկանալով, որ սկեսու-րիս համար մենակ ապրելը դժվար կլինի, առաջարկեցի տեղափոխվել մեր տուն ու մեզ հետ ապրել:Այդ ժամա-նակ ես և ամուսինս ունեինք մեր մեծ սեփական տունը, իսկ մեր միակ տղան ուրիշ քաղաքում էր համալսարան ընդունվել և սովորելու անցել: Եվ այդ ընթացքում բացահայտվեց սկեսուրիս իրական դեմքը:
Մեր տանը մեկ-երկու ամիս ապրելուց հետո, սկեսուրս սկսեց այնպես անել, որ ամուսինս իմ դեմ տրամադրվի: Բայց ես դա ուշ հասկացա:Ամուսինս շատ էր փոխվել, յուրաքանչյուր մի մանրուքի համար ինձ հետ վեճի էր բռ-նվում: Նրան ոչ մի բան դուր չէր գալիս, բողոքում էր տան մաքրությունից, իմ պատրաստած ուտելիքից, հողա-մասի վիճակից:
Եվ դա այն բանից այնուհետև, որ Քսանհինգ տարի շարունակ նա երբեք չէր բողոքել: Ժամանակի ընթացքում ամուսինս չթողեց, որ իր համար ուտելիք պատրաստեմ, նրան սկսել էր դուր գալ միմիայն մոր պատրաստածը:
Պատկերացնու՞մ եք, այդ կինը սկսեց կառավարել անգամ մեր ֆինանսները: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ ես փորձում էի շտկել իրավիճակը, սկեսուրս միանգամայն իրեն <<վատ էր զգում>>, իսկ ամուսինս ինձ վրա բար-կանում էր:
Մի գեղեցիկ օր համբերությունս սպառվեց: Այժմ ես պարում եմ մեր հին փոքր բնակարանի մեջ և սպասում եմ դատին, որից ա՛նուհետև մենք կդադարենք ամուսիններ լինել: Ահա այսպես երկու տարին ջնջեց մեր միասին ապրած երջանիկ քսանհինգ տարիները…
