Սկեսուրիս վերաբերմունքը չեմ կարողանում հասկանալ․․․Ախր ոչ մի բան չեմ արել, որ իր սր տով չլինի։Սկեսո ւրս ունի մի որդի՝ իմ ամուսինը, և երկու աղջիկ։ Նախ կինում սկեսո ւրիս հետ շատ սառը հարաբերո ւթյուններ ունեինք,ես նրանից չէի էլ սպասում ուշա-դրու-թյուն։ Սակայն հետո մտերմացանք, սկսեցինք ավելի շատ շփվել։ Ես նրան շատ ջերմ եմ վերաբերվում, սակայն խնդիրն այն է, որ ես սկսել եմ փոխադարձ վերաբեր մունք ակնկալել։ Մեկ նա ասում է, որ ես կարծես իր աղջիկը լինեմ։
Սակայն լինում է նաև, որ առանց պատ ճառի բար կանում է, կարող է կոպտել։ Երբեմն լավ է խոսում, իսկ երբեմն էլ ուղիղ ասո ւմ է․ «չեմ կարող վստահել քեզ՝ ընկերո ւհուս պես, և երբեք էլ չի լինի նման բան»։Ես ու ամո ւսինս լավ աշխա տանք ունենք, սկեսո ւրիս միշտ օգնում ենք գումարով, անհրաժեշտ դեղերով, ինքներս ենք սնունդ գնում ու տանում, որ ավելորդ անգամ ծանր տոպրակներ չբռնի, տարեկան մի անգամ ուղարկում ենք հանգստանալու։
Հաճախ կանչում է, որ հետը գնամ խան ութներ, եթե որևէ հագուստ պիտի գնի։ Իմ ամ բողջ օրը տարամդրում եմ նրան, այդ ընթաց-քում շատ ջերմ է խոսում հետս, բայց հաջորդ օրը կտրուկ փոխվում է։Մենք երկու որդի ունենք, իսկ տալերիս երեխաները աղջիկներ են և տարիքով ավելի փոքր։ Սկեսուրս միշտ նշում է, որ թոռնո ւհիներին ավելի շատ է սիրում, քանի որ աղջիկներ են, քնքուշ են, լա-վիկն են։ Անկեղծ, դա ինձ շատ է ցավեցնում։
ՉԵմ հասկանում, թե ինչու է նա իրեն այդպես պահում։ Հենց տեսնում է, որ արդեն լավ եմ տրամադրվել իր հանդեպ, նորից սկսում է արհամարհել։ Գուցե չի ուզում ինձ հետ շփվել, բայց չի էլ ուզում մեր տված գումարից և օգնությունից կտրվել։ Միայն դա է անցնում մտքովս․․․ բայց արդեն խելագարվում եմ․․․
