Վաղ առավոտյան արթնացրեցի որդուս, ասացի հավաքիր իրերդ և հեռացիր․ Ինքս ինձ մեղավոր եմ զգում, բայց․․․

Ես ու ամուսինս մեր սիրելի որդուն սխալ ենք դաստիրակել։ Մենք նրան մանկուց երես էինք տալիս, նոր խաղա-լիքներ գնում, երբ մի քիչ մեծացավ, զուրկ չմնաց նաև համակարգչային խաղերից։Սկզբում որդիս համատեղում էր և համակարգչային խաղերը, և խմբակներն ու դպրոցի դասերը։ Սակայն հետո ամեն ինչ փոխվեց։

Դպրոցից հետո տղաս ընդունվեց ամենահասարակ ԲՈՒՀ-ը, քանի որ նա տարված էր համակարգչով։ Ուսման մասին նույ-նիսկ խոսք գնալ չէր կարող․․․Այնպես ստացվեց, որ ես ու ամուսինս բաժանվեցինք, երբ տղաս 10 տարեկան էր։ Նախկին ամուսինս ալիմենտ-ներ վճարում էր, բայց երբ որդին դարձավ 18 տարեկան, ասաց, որ արդեն տղայի աշխատելու ժամանակն է։

Ար-դյունքում մենք մնացինք առանց գումարային օգնության, տղաս ԲՈՒՀ-ից դուրս մնաց՝ քննությունները չը-հանձ-նելու պատճառով։ Հիմա նա 25 տարեկան է։Իսկ ես հոգնել եմ այսպիսի կյանքից։ Հասկանում եմ, որ ինքս եմ նրան սխալ դաստիրակել, սակայն այլևս չեմ դի-մանում։ Արդեն մի քանի տարի է, ինչ արթնանում եմ գիշեր-վա կեսին որդուս գոռոցներից։ Նա տարվում է խաղե-րով և սկսում անպատշաճ խոսքեր օգտագործել։

Մի օր էլ չդիմացա։ Ողջ գիշեր արթուն պառկելուց և որդուս անպատկառ խոսքերը լսելուց հետո, վաղ առավոտ-յան արթնացրեցի նրան ու ասացի, որ հավաքի իրերը։ Նա չհասկացավ, թե ինչ է կատարվում, հետո սկսեց բղա-վել։ Բայց արդյունքում հավաքվեց, վերցրեց համակարգիչն ու անձնական իրերը, և դուռը ուժեղ շխկացնելով՝ գնաց տնից։

Ինձ համար դժվար էր նման որոշում կայացնելը։ Բայց հետո վերջին տարիների ընթացքում առաջին անգամ կարողացա քնել, իսկ որդիս մեծ մարդ է, կկարողանա մի ելք գտնել։ Արդեն ժամանակն է, որ հանգիստ ապրեմ։

Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ.
GOOD LOOKING NEWS