Տատս ու պապս հանկարծակի դադարեցին մեզ հրավիրել իրենց տուն․․․ Մտածում էինք, թե նեղացրել ենք կամ վիրավորել նրանց,
բայց․․․
Շատ եմ սիրում տատիկիս ու պապիկիս։ Իմ մանկ ության տարի ներին ամ ռան ամիս ներին մնում էի նրանց տանը, մինչ ծնողներս
աշխատում էին։Տատիկս ու պապիկս իմ լավագույն ընկերներն էին։ Մանկությանս հուշերը կապված են նրանց հետ։ Բնականաբար,
տարիքի հետ ավելի ու ավելի քիչ ժամանակ էի նրանց հետ անցկացնում։ Վերջին մի քանի տա րիների ընթացքում նրանց տուն են
գնում միայն տոներին։
Նրանք մեզ միշտ հրավ իրում էին բոլոր տոն երին, իրենք էլ էին գ ալիս մեր տուն, բայց երբ պա պիկիս ոտքերը սկսեցին ուժեղ ցավել,
նրանք դադարեցին մեր տուն գալ։ Մենք պայմանավորվեցինք, որ բոլոր թոռներս միա սին կհավա քվենք ու ինքներս կգնանք նրանց
մոտ։Լավ տարբերակ էր, քանի որ տատիկիս-պապիկիս տունը սեփական էր, կար հողա մաս, որտեղ խորոված էինք անում, նստում
էինք մաքուր օդին։
Մենք բոլորս էլ հաճույքով էինք մեր ծննդյան օրերը նշում նրանց տանը։ Սակ այն մի քանի ամիս առ աջ տատիկս ասաց, որ պապիկի
ծննդյան օրը իրենց հարմար չէ,որ գնանք։Հետո մայրիկիս տարեդարձն էր,էլի խնդրեցին չգնալ։Ծնողներս ոչինչ չասացին,բայց խիղճս
տանջում էր, կարծում էի, թե նեղացրել ենք նրանց։Առավոտյան գնացի տատիկիս ու պապիկիս հետ լուրջ խոսելու ու պարզելու, թե
ինչ է եղել։
Բայց տատիկս գրկեց ինձ, ասաց, որ ամեն ինչ լավ է, պարզապես իրենց տարիքում դժվար է նման տոներին դիմանալը։ Քանի որ մեր
գնալուն պետք է պատրաստվել․տանը մաքրություն անել, քաղաք գնալ՝ նվեր ու սնունդ գնելու։Նաև պետք է սեղան գցել՝ մեր ոչ փոքր
ընտանիքի համար։ Եվ հարցը ոչ թե գումարն է, քանի որ մենք ամեն ամիս նրանց օգնում ենք ֆինանսապես, այլ ֆիզիկական աշխա-
տանքը։
Ես հասկացա խնդիրը ու հրաշալի մի բան մտածեցի։ Որոշեցինք այսուհետ ծննդյան օրերն էլի միասին նշել, սակայն մեծ ճաշկերույթ
չանել․մենք մեզ հետ տորթ կտանենք,իսկ իրենք մեզ սուրճ կհյուրասիրեն։ Տատիկս ու պա պիկս գոհ էին, և մեզ հետ տոնելու հնարա-
վո-րություն կունենան, և չեն հոգնի։ Հիմա ես արդեն հանգիստ եմ, որ նրանք նեղացած չեն։
