Տունը կիսեցինք, նոր մուտքեր բացեցինք, բայց այդ կնոջից էլի չպրծանք․ Ինչպես բացատրեմ սկեսուրիս, որ․․․
Մեր հաատեղ կյանքի առաջին օրվանից ապր եցինք ամուսնուս ծնող ների հետ: Նրանց տունը բավա կանին մեծ է, ու կարծում էինք, որ երկու ընտանիքները միմյանց չեն խանգարի, կկարողանանք հանգիստ ապրել: Սկեսուրս ու սկեսրայրս էլ հավատացնում էին, որ երբեք չեն միջամտի մեր ընտանեկան գործերին:
Իսկ ես կուրորեն հավա-տում էի նրանց խոսքերին՝ կարծելով, թե հենց այդպես էլ կլինի:Ամուսնուս հայրիկը պա-հեց իր խոսքը, իսկ ահա սեկսուրս… նա մեր կողքին է, մեր գործերի մեջ 24/7: Առավոտից գալիս էր մեր սենյակ, անվերջ խոսում, նախատում, խորհուրդներ տալիս:
Ոչ ինձ, ոչ ամուս նուս դա դուր չէր գալիս: Քանի ան գամ ենք նրան ասել ու բացա տրել, իսկ նա չի կարո ղանում հասկանալ, որ պիտի հանգիստ թողնի մեզ ու թույլ տա ապրել, ինչպես որ մենք ենք ուզում: Եթե մենք բնակվում ենք նրա տանը, ուրեմն հենց իր ասածով էլ պիտի լինի:Ի վերջո, երբ մեր համբերությունը սպառվեց, որոշեցինք նոր տուն գտնել, թեկուզ սկզբ նական շրջանում վարձով ապրել, մինչև կկարո ղանանք գնել մերը:
Բայց սկեսրայրս մի տարբերակ առա ջարկեց. նա ասաց, որ կարող ենք իրենց վճարել տան արժեքի կեսը ու ա-ռանձին մուտքեր սարքել: Հաշվարկելուց հետո, հասկացանք, որ դա լավագույն տարբերակն է: Ամուսնուս անու-նով վարկ վերցրեցինք, օրինական ճանապարհով գնեցինք նրանցից տան կեսը, վերցրեցինք սեփակ անության վկայականը, վերանորոգում արեցինք ու… մեծ հաշվով ոչինչ չփոխվեց:
Ինչպես այն ժամանակ, հիմա էլ սկ եսուրս խառն վում է բոլոր մեր անձնա կան հարցերին: Ամ բողջ օրը նա մեր տանն է:Ես փակուղու մեջ եմ, չգիտեմ՝ ինչ անեմ: Էլ ուժ չի մնացել մեր մշտական վեճերի պատճառով: Ինչպես հասկացնեմ սկեսուրիս, որ մենք ուզում ենք ազատ ապրել, մնալ երոկւսով… չեմ ուզում նեղացնել նրան, բայց էլ չեմ կարողանում ինձ զսպել:
