1 սենյականոց վարձով տան մեջ 3 երեխա մեծացրեցի, բայց․․․Հիմա ամեն մեկը իր առանձին տունն ունի, բայց իմ համար ոչ մեկը տանը տեղ չկա:Երբ ամուսնացա մարդս առանձին տուն չուներ, կեսրանցս տանը տեղ չկար, շատվոր էին, յոթ երեխա ունեին, որոնցից երկու սն էին ամուսնացած:
Ապրում էին երեք սենյականոցում: Մենք մի սենյակ վարձեցինք, խոհանոցն ու զուգարանը դրսում էին, ոչ մի հարմարություն չկար:Շատ դժ վարությամբ պահեցի երեխեքիս: Ձմռանը մինչև լվացք էի անում, ձեռքերս փետ անում էին: Ջուրը կրում էի, բայց երեխեքիս կյանք ում նեղություն չեմ տվել, չէի ուզում էդ ծանր ամանները քարշ տային:
Էդ դժ վար կյանից շուտ հալից ընկա: Փառք Աստծո տղերքս մեծացան,ուսում ստացան, ամուսնացան ու ամեն մեկն ունի իրա առանձին տունը: Հինգ տարի առաջ մարդս մա հա ցավ: Մնացի մենակ: Տունը մի քիչ բարեկարգել են տղեքս, բայց իմ համար շատ դժվար ա: Ոտքերս շատ են ցա վում: Մեծ տղես ինձ տարավ բժ շկի:
Բժ իշկն ասեց, որ ինձ խնամքա պետք:Բայց ոչ մի տղես ինձ չի ուզում իրա տուն տանի: Ասում են իրանց տներում ազատ սենյակ չկա, այսինքն իմ համար իրանց տանը տեղ չկա: Հիմա մտածում եմ, ես ո՜նց պահեցի իրանց փոքր սենյակի մեջ: Չեմ ուզում ոչ մեկի համար բեռ դառնամ, բայց չեմ էլ ուզում ծե րանոց գնամ, որ տղերքիս անունը խայ տա ռակ չանեմ:
