20 տարի աշխատելով արտերկրում դստերս բարեկեցիկ ապագա եմ ստեղծել,բայց երբ տուն վերադարձա, նա ինձ չընդունեց, ասաց,
որ ես մայր կոչվելու իրավունք չունեմ․․․Աղջիկս 10 տարեկան էր, իսկ ես՝ 33, երբ նրա հայրը մեզ լքեց։ Ես մնացի առանց օգնության,
մենք ապրում էինք քաղաքում,ես չէի կարողանում հոգալ դստերս կարիքները, ուստի ես այն ժամանակ ինքս ինձ համար դժվար որո-
շում կայացրի՝ գնալ արտերկիր աշխատելու։Ես բժշկական կրթություն ունեմ, ուստի հեշտությամբ աշխատանք գտա այնտեղ՝ որպես
խնամող:
Ես վերադարձա, երբ արդեն 45 տարեկան էի, 12 երկար տարիներ էի աշխատում ։Հիմա աղջիկս ինձ չի ընդունում, չի ուզում ճանա-
չել, ասում է, որ ես նրան թողել եմ, իսկ ես անպետք մայր եմ, նա այդ ամբողջ ժամանակ մորս հետ գյուղում է ապրել. մայրս բարի և
հոգատար կին էր, հետևաբար հեշտությամբ կարող էր փոխարինել ինձ։ Մայրս մի քանի ամիս առաջ մա հացավ, և ես վերադարձա:
Արտերկրում աշխատելով ես դստերս համար գնել եմ երեք սենյականոց մեծ բնակարան՝ կենտրոնին մոտ, էլ չեմ ասում, որ նա երբեք
գումարի պակաս չի ունեցել,նա ապահովված է եղել ամեն ինչով,և այդ ամենը արտերկրում աշխատելու շնորհիվ:Իսկ այսօր, աղջիկս
չի ուզում ինձ ճանաչել, անընդհատ կրկնում է, որ ես թողել եմ իրեն, չեմ այցելել, ուստի իրավունք չունեմ մայր կոչվելու։ Ես փորձում
եմ նրան բացատրել, բայց ապարդյուն:
-Դու ինձ թողեցիր։ Ինչպե՞ս ես համարձակվում քեզ անվանել իմ մայրիկ: — կրկնում է դուստրս:
-Չե՞ս հասկանում, որ ես այս ամենը քեզ համար եմ արել,ես միայնակ էի մնացել ու մենք չէինք կարողանում գոյատևել, ես ստիպված
էի ինչ-որ բան մտածել: Ես ուզում էի, որ դու ոչնչի կարիք չունենաս:
Դու հիմա կարող ես հանգիստ ապրել մայրաքաղաքում, ինչպե՞ս կարող էի դա թույլ տալ, եթե այստեղ աշխատեի։Ինձ նյարդայնաց-
նում է, որ աղջիկս չի հասկանում, որ փոքրիկ քաղաքում երեխա ունեցող միայնակ մոր համար շատ դժվար է: Նույնիսկ Գերմանիա-
յում ես ինձ ոչ մի ավելորդ բան թույլ չէի տալիս, ես նրանց ուղարկում էի ամեն ինչ, որպեսզի աղջիկս ունենա այն ամենը, ինչ ցանկա-
նում է. նորաձև հագուստներ, նորագույն էլեկտրոնիկա, գումար, կահավորված բնակարան:
Բանը հասել է նրան, որ նա խոսում է այնպես, կարծես ես երբեք չեմ եղել իր կյանքում: «Դուք չգիտեք, թե որքան դժվար է մայր լինե-
լը: Երբ դու մայր դառնաս, կհասկանաս ինձ:
-Ո՞վ է քեզ ասել, որ ուզում եմ մայրանալ։ Ես կապրեմ ինձ համար, ես ոչ մեկի կարիքը չունեմ և մի բան էլ, եթե քեզ նման մայր պիտի
լինեմ, ավելի լավ է երեխաներ չունենամ: Հասկանալով, որ անօգուտ է, ես որոշեցի դասավորել իմ անձնական կյանքը: Իմ հին ընկե-
րը, որը երկար ժամանակ այրի էր, սկսեց հաճախակի այցելել ինձ, և նա առաջարկեց միասին ապրել: Սակայն դա դուր չեկավ իմ դս-
տերը,նա հայտարարեց,որ ես դավաճանում եմ իր հորը, սկսեց բղավել, որ այդ դեպքում ինձ հետ բոլոր կապերը կխզի։ Ես ընդունեցի
առաջարկը, որոշեցի կյանքիս մնացած մասը ապրել ինքս ինձ համար: Համոզված եմ, որ ճիշտ եմ վարվել :
