Մենք հանդիպեցինք Ֆեդյայի հետ իմ հիվանդանոցից դուրս գրվելուց մեկ շաբաթ անց:Հոգնած, տխուր, մազերս պոչ արած դուր եկա խանութ հաց գնելու, իսկ մայրս համաձայնեց նստել նորածին որդուս հետ: Ես այդ ժամա-նակ ընդամենը 20 տարեկան էի, Ֆեդյան` 27 տարեկան:
Ես չգիտեմ, թե ինչն էր մեզ գրավում միմյանց մեջ: Կարծում եմ, որ ես բավարար խնամք և օգնություն չեմ ունե-ցել երեխայի հետ, իսկ նա … չգիտեմ: Ասում էր` սիրահարվեց: Նույնիսկ չէր հարցրել, թե ուր է անհետացել Միտ-կայի հայրը: Նա պարզապես ընդունեց երեխային որպես մեկ այլ տղամարդու ժառանգություն և դարձավ նրա հայրը:
Սկզբում նա պարզապես հյուր էր գալիս: Թեյ էր խմում, խաղում երեխայի հետ, մինչ ես ճաշ էի պատրաստում կամ վազում էի խանութ: Այնուհետև նա սկսեց ծաղիկներ և քաղցրավենիքներ բերել, որոնք ես տալիս էի հա-րևանիս, քանի որ կրծքով էի կերակրում: Միայն վեց ամիս անց նա համբուրեց ինձ: Եվ ես պատասխանեցի: Մենք ամուսնացանք, երբ մեր որդին 1,5 տարեկան էր: Նա անմիջապես սկսեց հայրիկ ասել: Չնայած նա այլ հայր չի տեսել:
Մեզ մոտ ամեն ինչ կարգին էր: Իհարկե, ամուսինս ինձ ակնարկում էր համատեղ երեխայի մասին, բայց ես հետաձգում էի: Թող Միտյան մեծանա, գնա մանկապարտեզ, դպրոց գնա, փոխի բնակարանը, գնի ամառա-նոց… Երբ ես, այնուամենայնիվ, հավաքեցի քաջությունս, բժիշկը ցնցեց մեզ. վաղաժամ կլիմաքս, ձվաբջիջներ չկան: Այդ ժամանակ ես 38 տարեկան էի, իսկ նա 45 տարեկան էր:
Ես տեսա, թե ինչ է նա զգում, բայց ինչ կարող էի անել: Ի վերջո որդի ունեինք: Նրանք գնահատում և հարգում են միմյանց: Հնարավո՞ր է ավելին երազել:Եվ այսպես, Միտյան ավարտեց դպրոցը, այնուհետև ինստիտուտը, մեզ ծանոթացրեց ընկերուհու հետ և գնաց ապրելու նրա հետ: Մենք մնացինք մենակ, և մեկ ամիս անց ես Ֆյո-դորին տեսա ռեստորանում: Ես պարզապես անցնում էի և ապակու մեջ նկատեցի ծանոթ բաճկոն: Քաղաքում ոչ ոք դրանից չուներ:
Ես մտա ներս, ասացի բարև: Աղջիկը թեքվեց, ցատկեց … և ես ընկրկեցի: Հղիի մեծ փոր տեսա:Այսպիսով, ես իմացա, որ ամուսինս ունի հղի սիրուհի, և նա պարզապես չգիտեր, թե ինչպես ասել ինձ, որ հայր է դառնալու, և նրան պետք է հեռանալ նոր ընտանիք կազմելու:
Ես նրան թողեցի այդ երեկո: Ես շատ եմ ուզում, որ նա երջանիկ լինի, քանի որ նա ժամանակին օգնեց ինձ: Պարզապես չգիտեմ, թե ինչ պետք է անեմ հիմա:Տանը մահացու լռություն է: Բոլորն ունեն իրենց գործերն ու ծրագրերը, իսկ ես մնացել եմ ամբողջովին մենակ:
