3-ամյա որդիս պատահական իմ համակարգչից նամակ ուղարկեց տնօրենիս․․․Նրա պատաս խան նամակը չուշացավ։Երեխաները Դե, ինչպես կռահել, թե ինչ է կարելի սպասել նրանցից: Նրանք արագ սովորում են, շատ ավելի արագ, քան նկա տում են մայրերը։ Ահա և իմ փոքր խուլիգանը վերջերս կարողացել է զարմացնել ինձ: Նա կարող ացավ բարձրանալ իմ աշխա տանքի սեղանի մոտ:
Պատկերացնո՞ւմ եք, կանգնած ոտքերի մատների ծայրերին կրկնում էր այն ամենը, ինչ հասցրել էր տեսնել:Այս փոքրիկը հասել էր իմ աշխատանքային հաշվետվություններին: Ես նկատեցի իմ տղային,ցանկացա տեսնել, թե ինչով է զբաղվելում։Գուցե նրա ուշադրութ-յունը ինչ-որ բան համակարգչի մոտ է գրավել: Բայց որդիս կանգնած էր այնպես, կարծես ամ բողջ կյանքում համակարգչով է աշխա-տել: Նա առանձնացրեց զեկույցի պարբերությունը: Առանձնացրեց և ջնջեց
-Որդիս,- ես քնքշորեն ասացի,- բայց քեզ սպասում են արջուկն ու կատուն: Գնա նրանց մոտ: Նրանք քեզ կարոտել են,- ասացի և երեխային իջեցրեցի հատակին։
-Ոչ, մայրիկս հոգնել է: Ես նրա փոխարեն կաշխատեմ, — հայտարարեց իմ տղամարդը։ Մայրիկն ինքն է ցանկանում աշխատել!
-Դե, ոչ,- ասաց որդիս, — ես կաշխատեմ, այլ ոչ թե մայրս: Իսկ ես արդեն հասկանում էի,թե ինչեր է հա սցրել անել որդիս։ Նա արդեն շատ բան էր հասցրել անել և չէր պատրաստվում կանգ առնել: Իսկ այստեղ հեռախոսի զանգը հնչեց: Տնօրենի համարն էր: Դժբախ-տությունը եկավ այնտեղից, որտեղից չէինք սպասում։ Ես վերցրեցի հեռ ախոսը և լսեցի նրա տեղակալի ձայնը։
-Բարև Ձեզ, Նիկոլայ Պետրովիչ!Ինչ-որ հրատապ բան է պատահել:
-Հրատապ է, այո: Հաշվե տվությունները ուղարկել էք կիսատ: Մենք այդպես սովոր չենք աշխատել։ Ես գիտեմ, որ դուք փաստաթղ-թերը տարել եք ձեր հետ տուն -Դե հասկանում եք, ես չէի սպա-սում
