3 տարեկան դուստրս գիշերները մեր անկողնում է քնում․ Անցած գիշեր պատահական արթնացա ու չգտա նը-րան անկողնում․․․Վախեցած սկսեցի փնտրել։
Սա տեղի է ունեցել մի քանի օր առաջ։ Մենք ապ րում ենք 3 հոգով․ ես, ամու սինս ու մեր 3 տարեկան աղ ջիկը՝ Մարիան։ Շատ խելոք երեխա է, բայց ունի մի սկզբունք․ քնում է միայն մեզ հետ, եթե նույնիսկ քնած վիճակում եմ տեղափոխում նրան առանձին մահճակալ, միևնույնն է, 5 րոպեից արթնանում ու գալիս է։
Այդ օրը սովորականի պես պառկեցինք քնելու։ Հեքիաթ կարդացինք, համբու րեցինք երեխային և անջատեցինք լույսերը։ Հանկարծ գիշերվա կեսին արթնա նում է ամուսինս և հարցնում, թե ուր է Մա րիան։ Չէ որ քնած էր մեր մեջտեղում,իսկ հիմա տեղը դատարկ է։Ես վստահ հիշում էի,որ չեմ տեղա փոխել մանկա կան անկողնու մեջ, հի-շում էի, որ այդպես էլ քնել է մեզ մոտ։
Բնականաբար, խուճ ապի մատն վեցինք։ Միացրե ցինք բոլոր լույ սերը, սկսե ցինք վազվզել տնով մեկ, փն տրել երեխային։ Լոգասենյակում, խոհանոցում, մյուս դատարկ ննջասենյակում․․․ չկար ոչ մի տեղ։ Ստուգեցինք մուտ-քի դուռը, փակ էր։ Բայց ու՞ր կարող էր անհետանալ Մարիան, եթե նույնիսկ տան դուռը փակ է։ Ձեռքերս վախից դողում էին, ամուսնուս առաջարկեցի ոստիկանություն զանգել։
Բայց այդ պահին նրա հայացքն ընկավ մահճակալի վրա, ավելի ճիշտ՝ ծածկոցի, որը տարօրինակ ձև էր կախվել։ Մոտեցանք ու վեր ջապես գտանք մեր փոքրիկին։ Պարզ վեց, որ գիշերը Մարիանան հասկանալի կերպով մտել էր վերմակի երեսի անցքի մեջ և ընկել մահճա կալից, բայց մնացել էր կախ ված վիճակում։
Աղջիկս հանգիստ պառկած էր դրա մեջ, որը գամակի էր նման, և անուշ քնած էր։ Իսկ միացրած լույսերն ու մեր ձայները նրան բոլորովին չէին խանգա րում։Ահա ասյ պիսի կատակ խաղաց մեր գլխին ընդամենը 3 տարե կան երեխան։ Բայց ես ու ամուսինս դեռ 1 ժամ ուշքի չէինք գալիս։
