33 տարեկան հասակում որոշեցի երեխա ունենալ,իսկ հարազատ մայրս ուրախանալու ու ինձ օգնելու փոխարեն, տանից դուրս վռն-
դեց․․․Ալինան 26 տարեկան էր, երբ վերջապես հասկացավ,որ իր քաղաքում պետք չէ հույս դնել երջանիկ ընտանեկան կյանքի վրա…
Թեկնածուներ իհարկե եղել են, բաց մեկն ամուսնացած էր, մյուսը խմող, իսկ նա ուզում էր գտնել մի հուսալի առնական տղամարդ,
որի վրա նա կարող էր հույս դնել և՛ դժվարության, և՛ ուրախության պահին։ Նա ապրում էր մոր՝ տիկին Օլգայի հետ քաղաքի ծայրա-
մասում՝ փոքրիկ, բայց բավականին հարմարավետ բնակարանում։
Նրանք մոր հետ ասես ընկերուհիներ լինեին։ Երկու տարեկան էր, երբ հայրը լքեց նրանց, իսկ մայրն այլևս չհամարձակվեց իր կյանքը
կապել ուրիշի հետ՝ որոշելով իր կյանքը նվիրել դստերը։Նա երբեք չի բողոքել ճակատագրից, իսկ դուստրը չի նախատել։Ալինան որո-
շեց արմատապես փոխել իր ճակատագիրը և մորն ասաց, որ ցանկանում է միայնակ ապրել։ Պարզ է, որ դուստրն արդեն չափահաս
է, բայց ինչպե՞ս է մայրը հիմա մենակ առանց նրա ապրելու։ Կինը շատ չառարկեց. Հառաչելով՝ նա դառնությամբ ասաց.
-Դե ինչ, մոր ճակատագիրն է ասպիսին, ճուտիկը մեծանում է ու թռչում է բնից։ Ալինան, ծիծաղելով, ամուր գրկեց մորը և ասաց․
-Կկարգավորվեմ իմ մտքերն ու քեզ անպայման իմ տեղը կասեմ։ Ամեն ինչ հաղթահ արելի է, պարզա պես պետք է մի փոքր սպասել։
Ալինան մեկնեց մեկ այլ քաղաք։ Նա աշխատանքի ընդունվեց որպես հաշվապահ փոքր ընկերությունում: Մաքրասեր, քաղաքավարի,
բարեհոգի և ժպտերես, Ալինան միշտ հեշտությամբ գրավում էր բոլորին իր շուրջը:
Նա մտերմացավ իր գործընկերուհու՝ Ռիմմայի հետ: Հեռախոսով կապվում էր մոր հետ, երբեմն այցելում էր մրան։ Թեկնածուներ էլ
հայտնվեցին, բայց միշտ ինչ-որ բան այն չէր: Միգուցե նա գերա գնահատված պահան ջներ ունի՞, բաց նա երազում էր միայն լուրջ
հարաբերությունների մասին՝ ընտանիք կազմելու հեռանկարով։ Ժամանակն անցավ։ Եվ նրա հետ հույսերը հալվեցին:Մի օր Ռիման
ասաց,
— Ամուսին ունենալն ամենևին էլ պարտադիր չէ. Ի վերջո, քեզ նույնպես մեծացրել է մայրդ՝ առանց ամուսնու։Այսպիսով, դու նույնպես
կարող ես ադպես անել: Առանձին բնակարան կվարձես, մայրիկիդ կտեղափոխվի քո մոտ, կաշխատես, մայրդ էլ երեխային կխնամի։
Ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ:
Ալինան, իհարկե, դեմ էր հարցի նման լուծմանը, բայց արդեն սկսել էր ուշադիր նայել հայրերի հնարավոր թեկնածուներին։ Եվ հենց
այդ ժամանակ տնօրենը՝ Ալեքսը, սկսեց ուշադրություն դար ձնել աղջկա վրա։ Արտաքն ապես նա բավականին հարմար էր որպես
հայրիկ։ Նա ամուսնացած էր և, հարաբերություններ սկսվելուց առաջ, ազնվորեն զգուշ ացրեց այս մասին և ասաց, որ երբեք չի լքի
ընտանիքը։ Դա նվաստացուցիչ էր թվում, բայց մտածելով, նա գործարք կնքեց իր խղճի հետ. ինչի՞ եմ փորձում հասնել: Երեխա՞։ Այս-
պիսով, նա կատարյալ թեկնածու է: Նպատակն արդարացնում է միջոցները, այնպես չէ՞։
Ռիման ոգևորում էր տնօրենից հղիանալու գաղափարը։ Բարեբախ տաբար, Ալիան հղի ացավ, նրա մարմինը կարծես սպասում էր
դրան։ Առաջին միտքը անմիջապես մոր մոտ գնալն էր, բայց Ռիման տար համոզեց՝ ասելով, որ դեռ կարող է աշխատել մինչև մայ-
րության արձակուրդ գնալը, քանի որ գումար միշտ էլ անհրաժեշտ է: Ալինայի հղիո ւթյունը հիմնականում առանց բարդությունների
էր անցնում։
Եվ երբ որովայնն արդեն երևում էր, Ալեքսը նրան հրավիրեց իր աշխատ ասենյակ և, նայելով հենց որովայնին, ուղղակիորեն հարց-
րեց, թե ումից է հղի: Այդ ժամանակ Ալինան հավաքեց իր ուժերը և ասաց, որ դա նրա երեխան չէ, և նա չի պատրաստվում կիսել այն որևէ մեկի հետ: Ուստի տղամարդը հանգիստ խղճով բաց թո ղեց նրան։Ալինան խնդիրների կա րիք չուներ, ուստի նրան հաջողվեց աշխատել մինչև ծննդաբերության արձակուրդը և առաջին անգամ հավաքել որոշակի գումար։ Ապրելով մոր հետ՝ այս գումարն այժմ պետք է նրան բավարարեր։ Բայց մայրը դեռ ոչինչ չգիտեր։ Մի անգամ Ռիման հարցրեց,
— Համոզվա՞ծ ես, որ մայրիկիդ դուր կգա այս անակնկալը: Ի պատասխան Ալինան ուրախ ծիծաղեց,
— Ինչի՞ մասին ես խոսում, մայրիկը կպարի ուրախությունից: Նա հեռացրեց վատ մտքերը: Մայրիկը երբեք չի հրաժարվի օգնել իր սի-րելի աղջկան, դա ուղղակի բացառվում է:
Եվ այսպես, նա հայտնվեց տան շեմին՝ ճամպրուկով։ Նա շատ իրեր ուներ, որոնց մեծ մասը Ռիմման էր նվիրել: Տիկին Օլգան գրկա-
բաց հանդիպեց դստերը և հարցրեց, թե ինչու է այսքան ժամանակ թաքցրել, որ ամուսնացել է,- Մայրի՛կ: Ես որդի կունենամ։ Տղա՛,
պատկերացնու՞մ ես։ Եվ նա միայն իմն է, ուրիշ ոչ մեկինը։ Ասաց Ալինան և ուրախ ծիծաղեց։ Բայց Օլգան հանկարծ խստացավ.
— Ի՞նչ ես ուզում ասել։ Ալինան լիովին պատրաստ չէր նման շրջադարձի։ Մամ ես պարզապես երեխա էի ուզում: Եվ վերջ։ Դու ինձ
մեծացրե՞լ ես։ Կարո՞ղ եմ ես էլ կարգավորել այս հարցը: Բացի այդ, ես ունեմ քեզ: Ալինան փորձեց ուրախություն պատճառել մորը,
բայց նա, հանկարծ ճոճվելով, ապտակեց դստերը:
Աղջիկը բռնեց այտը, նա շունչ քաշեց վրդովմունքից …Արցունքները գլորվեցին նրա աչքերից:
-Որտեղի՞ց քեզ այն միտքը, որ ես կվերցնեմ ինձ վրա այս խնդիրը,- մայրը զզվանքով ցույց տվեց նրա փորը։ Վերցրու ճամպրուկներդ
և վերադարձիր այնտեղ, որտեղից եկել ես: Այնուամենայնիվ, Ալինան հաղթահարեց առաջին ցնցումը և ասաց, որ ոչ մի տեղ չի գնա
և որ այդ տանը նա ունի բոլոր իրավունքները։ Ճամպրուկները ձեռքին մտ ավ տուն և մայրը ստ իպված եղավ նահանջել։ Այս տունը
կառուցել է Ալինայի հայրը և, բնականաբար, նա ուներ դրա բոլոր իրավունքները հավասարապես մոր հետ։
Սկսվեց առօրյան, որը Օլգան դժոխքի վերածեց դստեր համար։Հիանալի գիտակցելով,որ հղի կինը չպետք է նյարդայնանա, նա տան-
ջում էր նրան,- Դու նույն աղբն ու դավաճանն ես, ինչ քո հայրը,- կրկնում էր նա,- Եվ սա այն թյուրիմացությունն է, որ դու ծնելու ես։
Բաց Ալինան իր հերթին ամեն ինչ անում էր հղիությունը հնարավորինս հանգիստ պահելու համար։
Նա ժամանակին լույս աշխարհ բերեց իր որդուն: Հիվանդանոցում, հանդիպեց մի բժշկի՝ Վիկտոր անունով։ Այս գեղեցիկ, հոգատար
և ուշադիր անձնավորությունը մեծ ուշադրություն էր ցուցաբերում Ալինայի նկատմամբ:Բարձրահասակ,շքեղ,ինքնավստահ, համար-
ձակ տղամարդ։ Ալինան հասկացավ որ պատրաստ էր վստահել նրան, եթե, իհարկե, նա ցանկանում է իր վրա վերցնել այս բեռը: .
Եվ ամեն ինչ միանգամից ընկավ իր տեղը: Երեկոյան նա եկավ իր դստեր հետ։ Աղջիկը ուրախությամբ վազեց Ալինայի մոտ և ասաց,-
Թույլ կտա՞ք խաղալ փոքրիկի հետ։ Վիկտորը, բռնելով Ալինաի ձեռքը, հայացքը ուղղելով նրան, ասաց, որ վաղը նրանց դուրս կգրեն
հիվանդանոցից:Նրանք միասին են արդեն չորս տարի։Ալինան ունեցել է երկրորդ որդուն,իսկ մայրն այդպես էլ չեկավ թոռներին տես-
նելու։ Ալինան հիշում է իր երիտասարդությունը, իր մորը։ Նա բազմիցս փորձել է այցելել, հանդիպել մորը, բայց ադպես էլ ոչինչ չի
ստացվել։