38 տարեկան էի, ամուսնացած չէի, երեխաներ էլ չունեի, բայց հետո պատահաբար իմացա, որ հղի եմ․․․Ես 38 տարեկան էի, ամու-
սին և երեխաներ չունեի: Ինձ նվիրել էի ուսուցչուհու աշխատանքին, շատ էի սիրում դպրոցն ու երեխաներին: Ծնողներս նույն մաս-
նագիտությամբ են աշխատել ամբողջ կյանքում:
Կար մի տղամարդ, ում հետ պարբերաբար հանդիպում էինք, սակայն ոչ մի լուրջ նպատակ չունեինք: Ամոթ է խոստովանելը, բայց
նա ամուսնացած էր…Մի օր էլ պատահաբար իմանում եմ, որ հղի եմ: Գնացի բժիշկի, երբ իմացա, որ արդեն 4 ամիս է, ինչ այդ վի-
ճակում եմ, շոկի մեջ էի…Բնականաբար, ընկերոջս ոչինչ չասացի, մենք այդ պահին արդեն մի ամիս էր, ինչ դադարեցրել էինք մեր
շփումը:
Ես չէի պատկերացնում, ինչ եմ անելու, ինչպես եմ ապրելու: Ոչ ոք չունեի, ծնողներս 3 տարի առաջ էին մահացել, քույր եղբայր չու-
նեմ, իսկ ինձ մոր կարգավիճակում չէի պատկերացնում:Դեռ մտածում էի, որ գուցե ճիշտ չէ երեխային ունենալը, սարսփելի վախե-
նում էի ապագայիս համար:Հաջոդ օրը գնացի աշխատանքի: Դասի ժամանակ երեխաներն իրենց սովորականի նման էին պահում:
Դասի սկզբում մեկը մյուսին նամակ էր ուղարկում, ծիծաղում էին:Դա նորություն չէր,ես նրանց միշտ հեշտությմաբ էի կարգի բերում,
ուղղակի հանգիստ ասում էի, որ դասը սկսվել է, իսկ այդ օրը չդիմացա, սկսեցի գոռալ և լացելով դուրս վազեցի: Հասա ուսուց-չանոց
և սկսեցի աբողջ հոգով արտասվել:
Աշխատողներից միայն մի հոգի կար՝ Մարինեն, ով 8 տարի առաջ էր ամուսնացել, սակայն մինչ այժմ երեխաներ չուներ: Ես նրան
պատմեցի՝ ինչ է եղել, և ասացի, որ գուցե և աբորտ անեմ, իսկ նա կլորացած աչքերով նայեց ինձ և ասաց.
—Երբեք չանես նման բան: Ես կերազեի քո փոխարեն հայտնվել: Երեխան երկնային պարգև է: Նայիր ինձ և հասկացիր, որ դու եր-
ջանիկ մարդ ես:
Հիմա որդիս 2 տարեկան է, նայում եմ նրան և գիտակցում, որքան սխալ էի, ամաչում եմ նույնիսկ երեխայից ազատվելու մտքերիս
համար: Պետությունն ինձ օգնում է, տանը աշակերտներ ունեմ, երեխայիս պատշաճ կերպով մեծացնում եմ և ամեն ինչով ապահո-
վում:Ես հիմա իսկապես երջանիկ եմ…
