40-ամյակիս նախապատրաստվել էի յուրահատուկ ձևով, մտածում եի որ ամուսինս ինձ մի առանձնահատուկ նվեր կանի բայց․․․ Իմ քա ռասուներորդ տարեդարձն էր՝ մի կարևոր իրադարձություն, որին ես պատրաստվել էի առանձնահատուկ տագնապով։ Ես զարդարել էի տունը, գեղեցիկ սեղան էի գցել, հրավիրել ընտանիքիս և ընկերներիս։ Երեկոն սկսվել էր կատարյալ՝ ծիծաղ, երաժշտություն, ջերմ մաղ թանքներ, գրկախառնություններ… Ես ինձ իսկապես երջանիկ էի զգում։
Մինչև այդ պահը։
Երբ նվերների ժամանակը հասավ, սիրտս սկսեց ավելի արագ բաբախել։ Հոգուս խորքում հույս ունեի, որ ամուսինս ինձ նոր հեռախոս կնվիրի. իմ հինը լիովին մարել էր, երբ դուստրս այն գցել էր լվացարանի մեջ։
Ամուսինս մոտեցավ լայն ժպիտով՝ ձեռքին վառ նարնջագույն տուփ։ Այն կրում էր մի լոգոտիպ, որը ես անմիջապես ճանաչեցի։ Ես նույ նիսկ շունչս պահեցի՝ ահա այն՝ նվերը։
«Դե, բացիր այն», — ասաց նա՝ հազիվ զսպելով ծիծաղը։
Ես զգուշորեն հանեցի կափարիչը, ձեռքերս դողում էին սպասումից։ Եվ սառեցի։
Ներսում ոչինչ չկար։ Դատարկություն։ Ո՛չ հեռախոս, ո՛չ հրահանգներ, ո՛չ նույնիսկ լիցքավորիչ։Ամուսինս պայթեց ծիծաղից։ Իսկ սկեսո ւրս կանգնած էր մոտակայքում և ամեն ինչ նկարահանում էր… իր նոր հեռախոսով։ Հենց այն մեկը, որը ես հույս ունեի, որ իմը կլինի։
«Զվարճալի է, չէ՞», — ասաց նա՝ շարունակելով ծիծաղել։
Սենյակում ծիծաղը մարեց։ Հյուրերը լուռ հայացքներ փոխանակեցին՝ չգիտակցելով, թե որտեղ նայել։ Օդը թվում էր անհարմարությու նից լի։Ես զգացի մի գունդ կոկորդումս։ Բայց ես թույլ չտվեցի, որ այն սահի։ Ես ժպտացի լարված, բայց հանգիստ.
«Շնորհակալություն այսպիսի… յուրօրինակ նվերի համար»։
Իմ ներսը եռում էր։ Բայց ես որոշեցի՝ այսօր տեսարաններ չեն լինի։Երբ երեկույթն ավարտվեց, ամուսինս դուրս եկավ հյուրերին ճանա պարհելու։ Եվ այդ ժամանակ ես մի միտք հղացա՝ իմ սեփական «նվերը» նրա համար։
Ես զգուշորեն հավաքեցի նրա իրերը՝ ատամի խոզանակ, մի քանի վերնաշապիկ, ածելի, լիցքավորիչ։ Ես ամեն ինչ դրեցի պայուսակիս մեջ և դրեցի դռան մոտ։ Ապա հանգիստ կողպեցի այն ներսից և անջատեցի լույսը։
Մի քանի րոպե անց դուռը թակեցին։
«Հեյ, բացիր։ Ես մոռացել եմ բանալիներս», — ասաց նա՝ դեռևս ուրախ։ Ես մոտեցա և հանգիստ, առանց զայրույթի ասացի. «Կարող ես գիշերել մայրիկի մոտ։ Նա ունի հեռախոսը, զվարճանքը և տեսախցիկը։ Մինչ այդ, ես կմտածեմ, թե արդյոք ինձ տանը ծաղրածու պետք է»։
Դռան հետևում լռությունը խլացնող էր։ Նա չէր հավատում, որ ես լուրջ եմ։ Բայց ես լուրջ էի։Ես ինձ համար շամպայնի բաժակ լցրի, նստ եցի բազմոցին և այդ երեկո առաջին անգամ իսկապես ժպտացի։ Երբեմն լավագույն նվերը, որ կարող ես տալ մեկին, հիշեցումն է. նույնիսկ կատակները հետևանքներ ունեն։
