40 տարուց ավել ապրել վախը սրտիս մեջ,որ դուստրս իմ երեխան չի․․Այժմ չգիտեմ ԴՆԹ թեստ հանձնել, թե համակերպվել այդ մտքի
հետ։Ես 64 տարեկան եմ, աղջկաս ունեցել եմ երբ ընդամենը 18 տարեկան էի: Ծնողներս իմացան իմ հղիության մասին և հայտնե-
ցին տղայի ծնողներին,և նրանք որոշեցին ամուսնացնել մեզ: Ոչ նա, ոչ էլ ես չէինք ցանկանում ամուսնանալ և վերցնել այդ բեռը մեր
ուսերին։Սակայն դեմ չգնալով մեր ծնողներին՝մենք ամուսնացանք։
Նրանք մտածում էին, որ ամոթալի է հղիանալ, և մենակ մնալ, աբորտ անելն ել մեղք է:Այսպիսով ես դարձա մայր։Ամուսնուս հետ հա-
րաբերությունները լարվել էին, երկուսս էլ ստիպված էինք ապրում միմիանց հետ,և Երկու կողմի ծնողների համար միեվնույն եր թոռ-
նուհուհու ապագան ինչպիսին կլինի ,միայն թէ չխայտառակվել իրենց հարևանների,ընկերների և հարազատների առջև:Այս ամենով
հանդերձ, ես լուրջ ախտորոշմամբ երեխա եմ ծնել և ավելի ընկճված դարձել:Մենք ապրում էինք ինչպես բոլորը։Աշխատանք, հանգս-
տյան օրերին գնացել ենք ամառանոց, մեծացրել ենք մեր դստերը:
Իմ սկեսուրը այլևս չկար, բնակարանը մնացել էր մեզ,աղջիկս մեծանում էր:Կյանքը շարունակվում եր,մենք հարմարվեցինք միմյանց,
բայց մեր միջև սեր չկար, այդպես էլ չհայտնվեց:Մի օր ամուսինս ասաց. «նա իմ երեխան չէ»: Այդ օրվանից ես այլևս չէի կարողանա
հանել այս մտքերը իմ գլխից: Փաստն այն է, որ նա ամբողջովին նման չէ ինձ կամ ամուսնունս: Նմանություն չկա ոչ միայն արտաքին
տեսքի, այլև բնույթի, սովորությունների, բացարձակապես ոչինչ:Եվ հիվանդությունը, որով նա ծնվել է, հաճախ ժառանգական է,
բայց մեր հարազատության մեջ չկա այդպիսի հիվանդություն:
Հետագայում պարբերաբար էր շոշափվում այդպիսի խոսակցություններ, և, ըստ երևույթին, դուր չգալով ՝ դոստեր՝ դեռահասության
շրջանում ագրեսիվացավ: Նա վիճում էր ինձ հետ, և սկսեց ինձ մեղադրել, ու վիրավորել, 15 տարեկանում նա առաջին անգամ հրեց,
և ես ընկա: Ինձ թվում է, որ նա նույնպես իրեն հարազատ չէր զգում, բայց ես երբեք դա նրան առերես չեմ ասել: Չնայած իր հիվան-
դությանը, նա հասունացավ և ամուսնացավ: Նրա հետ մեր հարաբերություններն ամբողջովին վատացավ։ Այսքան ժամանակ երկու
անգամ եմ կարողացել փողով օգնել: Առաջին անգամ երբ նրանց դուստրը ծնվել էր, երկրորդ անգամ երբ թոռնուհիս գնացել էր դպ-
րոց:
Ես չեմ կարող ստիպել ինձ օգնել նրանց, և պարտավոր չեմ, առավե ևս համոզված լինելով,որ նրանք ինձ հարազատ չեն։Երբ թոռնու-
հիս գնաց երկրորդ դասարան, ես մնացի մենակ: Ամուսինս խեղդվեց ձկնորսության ժամանակ:Նրա հուղարկավորության ժամանակ
լռություն էր Ես ոչ մի ջերմություն չունեի իմ դստեր հանդեպ, իմ թոռնուհին նույնպես չներկայացավ, և նրանք ինձ համար գոյություն
չունեին: Այնուհետև իմ գլխում ծագեց ԴՆԹ անելու միտքը, որպեսզի հաստատեմ իմ ենթադրությունները:
Երբ մնացի մենակ, ես ցավ զգացի իմ կյանքի համար: Ես բարկացած էի, որ ժամանակն անցել էր, բայց ես տեղ չունեի ոչ որպես կին,
ոչ էլ որպես մայր:Ընկերներուհիներս ինձ խորհուրդ տվեցին գնալ հոգեբանի և գիտեք,թե ինչ է ինձ տվել այդ միտքը:Ինչ իմ կյանքում
պատահել է՝ ամեն ինչ տեղի է ունեցել միայն իմ շնորհիվ: Փոխարենը դստերս սիրելու և պաշտպանելուն,ես բարկանում էի նրա վրա,
որ նա ընդհանրապես ծնվել է:
Որ ես դաժան էի նրա հանդեպ, սառն էի ամուսնուս հանդեպ — ես նրան մեղադրում էի պարզապես նրա գոյության համար, չնայած
ես կարող էի փորձել սիրել նրան կամ ամուսնալուծվել ՝ առանց խոշտանգելու ինձ կամ իրեն:Եվ հիմա, որպեսզի արդարացնեմ իմ
պահվածքն ու իմ կյանքը, ես ուզում եմ անել ԴՆԹ թեստ, այնուհետև թափահարել այս թեստը նրա առջև և հաղթականորեն բղավել.
«Ես ասացի, որ դուք իմը չեք: Ես դա զգացի: Ես չէի կարող այդպիսի վատ և հիվանդ աղջիկ ունենալ »:
Անկեղծ ասած, ես արդեն շնչահեղձ եմ եղել:Նման մեկը, կներեք «բժիշկը» համարձակվեց ինձ կյանք սովորեցնել: ԻՄ ԿՅԱՆՔ: Այո,
ես ուզում եմ անել ԴՆԹ թեստ, և, ես հավատում եմ, որ նա կտա պատասխանը այն ամենի համար, ինչ պատահեց ինձ հետ: Եվ նույնիսկ
մեկ տոկոս չեմ կասկածումու որ նա իմ դուստրն է: Ես դրան չեմ հավատում:Ես պարզապես չեմ հավատում դրան:Ես լիովին չեմ հաս-
կանում, թե ինչպես դա կարող էր պատահել. Նրանք հատուկ փոխել են երեխաներին հիվանդանոցում, կամ սխալ են թույլ տվել …
Այդպիսի պատմություններ կան, մարդիկ իրենց ողջ կյանքում չեն մեծացնում իրենց երեխաներին:Բայց, մյուս կողմից էլ, կասկածնե-
րը տանջում են ինձ: Ուրեմն ի՞նչ, այնուամենայնիվ քննությունից հետո ինչպիսի պատասխան էլ որ գա միեվնույն է մենակ էի այսքան
ժամանակ, մենակ էլ կմնամ:
