Ես ինքս ունեմ երկու անկախ և վաղուց առանձին ապրող երեխաներ: Նրանք հասունացել են և արդեն հանդիպել են իրենց կյանքի կեսերին: Նրանցից յուրաքանչյուրն ունի իր բնակարանը և իր կյանքը: Հինգ տարի առաջ իմ անձնական կյանքում նույնպես կտրուկ փոփոխություններ եղան՝ ես և ամուսինս բաժանվեցինք: Աշխատանքի հետ կապված խնդիր նույնպես կային:
Որդիս և դուստրս, իհարկե, այցելում են ինձ, բայց ոչ այնքան հաճախ, որքան ես կցանկանայի: Երբեմն ես շատ եմ տառապում մենությունից:Հետևաբար ես չհրաժարվեցի «բոլոր առումներով հաճելի» ուշադրություններից, բայց, ինչպես պարզվեց, նա անլուրջ տղամարդ էր: Եվ ահա արդյունքը `ես հղի եմ: Հեռացնել պտուղը: Ոչ, ես չէի կարողանա գնալ այդ քայլին, չնայած որ 44 տարեկանում ծննդաբերելը շատ վախենալու և խնդրահարույց է:
Երեխայիս ապագա հայրը չի ցանկանում որևէ բան լսել նրա մասին, և ես ստիպված խզեցի նրա հետ բոլոր հարաբերությունները:Տեղյակ եմ, որ ուշ հղիությունը սպառնում է ոչ միայն ծննդաբերության ընթացքում բարդությունների. Իսկ եթե հանկարծ չկարողանամ պտղին պահպանել, և հղիությունը դադարեցվի, բայց նաև հասկանում եմ, որ երեխայի համար ես կլինեմ «տարիքային մայր»:
Բայց նա կապրի: Եվ հուսով եմ, որ կկարողանամ ամեն ինչում օգնել նրան: Նա կլուսավորի մենությունս և կժպտա ինձ հետ միասին: Մոխրագույն ռեժիմը կվերանա, և ես նորից ինչ-որ մեկին պետքական կլինեմ:Ես իմ կարգավիճակում շատ եմ վախենում բժշկի այցից: Արդեն մեկ ամիս է, որ չեմ կարողանում գնալ և գրանցվել հիվանդանոցում: Վախենում եմ, որ բժիշկը կսկսի համոզել, որ հրաժարվեմ ծննդաբերությունից, կհայտնաբերի որևէ պաթոլոգիա կամ կքննադատի «առանց ամուսին» հղիությունը:
Ես պարզապես չեմ կարող որոշում կայացնել և խոսել աղջկաս և որդուս հետ: Ինչպե՞ս կարձագանքեն նրանք: Ո՞ր որոշումը ճիշտ կլինի: Չի կարելի հետաձգել այս հարցը, պետք է հաշվի առնել բոլոր կողմերն ու տեսակետները:Ամենամեծ «դեմ» փաստարկն իմ անորոշությունն է, որ քառասուն տարեկանից հետո միայնակ կինը կկարողանա արդյոք երեխային տալ իր բնականոն զարգացման համար անհրաժեշտ ամեն ինչ:
Երեխային առողջ դաստիարակելը, նրան սիրով շրջապատելն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց, ամենայն հավանականությամբ, մեր շատ դաժան և կոպիտ ժամանակը բավարար չէ: Եվ բացի այդ, ես չգիտեմ ամենակարևորը. Երբ ես տեղավորվեմ աշխատանքի, ինչպես եմ կարողանալու կերակրեմ և ապահովել երեխային միայնակ:
Ես չեմ ուզում հրաժարվել երեխայից, բայց մտքերը տարիքային բարդությունների հետ կապված, այն մասին, որ երեխան կարող է ծնվել շեղումներուվ կամ խնդիրներով, ինձ ավելի ու ավելի են անհանգստացնում:Երեկ ես վերջապես զանգեցի դստերս և պատմեցի նրան ամեն ինչ: Նրա խոսքերով, երեխա ունենալու ամենամեծ խոչընդոտն իմ տարիքն է և առողջությունը, որն այնքան էլ լավ վիճակում չէ։ Այնուամենայնիվ, համոզեց ինձ հրաժարվել հղիությունից:
Հիմա մոլորվել եմ․․․
