5ամյա մի տղա գանգատվում էր ականջի ուժեղ ցավերից և պնդում էր,որ ներսում ինչ-որ բան կա․Բժիշկը զննում է նրան և սարսափած ձայնով բղավում․․․
Այդ առավոտ տանն անհանգիստ էին— հինգ տարեկան տղան, որը սովորաբար հանգիստ ու ժպտերես էր, այդքան բարձր գոռաց, որ ծնողները սարսափած վազեցին սենյակ։ Նա նստած էր անկողնու վրա, ձեռքերով գլուխը բռնված, և լաց էր լինում՝ ափը սեղմած ական ջին։
— Մամա, այնտեղ ինչ-որ մեկը կա ներսում… — հեկեկում էր նա։ — Ականջում է… շարժվում է։
Մայրը փորձում էր հանգստացնել որդուն՝ մտածելով, թե գուցե երևակայության արդյունք է։ Բայց երեխան շարունակում էր գոռալ՝ պնդ ելով, որ ներսում մի բան շարժվում է։ Հայրը՝ գունատված ու առանց վարանելու, երեխային տեղավորեց մեքենայում, և նրանք շտապե ցին ամենամոտ հիվանդանոց։
Շտապ օգնության բաժնում բժշկուհին սկզբում փորձում էր հանգիստ մնալ։ Նրան ռենտգեն հետազոտության ենթարկեցին — ոչինչ կա սկածելի։ Բժշկուհին անգամ ենթադրեց, որ գուցե երեխան պարզապես չի ուզում մանկապարտեզ գնալ և ձևացնում է։ Բայց տղան՝ վախից դողալով, աղաչում էր․
— Խնդրում եմ, տիկին բժշկուհի, հանեք դա։ Շարժվում է…
Կինը վերցրեց լապտերը, նրբորեն թեքեց երեխայի գլուխը և նայեց նրա ականջի մեջ։ Նրա դեմքը միանգամից գունատվեց։ Նա ետ քաշ վեց և ճչաց՝ զարմանքից և սարսափից։
Լսողական անցուղում ինչ-որ բան էր շարժվում․ փոքրիկ սպիտակ թրթուռներ պտտվում էին ու կպչում մաշկի պատերին։ Ծնողները սա րսափահար կանգնել էին՝ չհավատալով իրենց աչքերին։ Նրանք անմիջապես կանչեցին ականջաբանի, որը մանրադիտակի տակ զգուշ որեն հանեց մի քանի թրթուռ և հատուկ լուծույթով լվաց ականջը։
Պարզվեց, որ երեխան ամռանը քնել էր պատշգամբում, և գիշերվա ընթացքում մի ճանճ պտտվում էր նրա շուրջ։ Այդ միջատը ձվադրել էր ուղիղ լսողական անցքի մեջ, որտեղ տաքությունն ու խոնավությունը կատարյալ պայմաններ էին ստեղծել թրթուռների դուրս գալու համար։
Վիրահատությունից հետո երեխան արագ ապաքինվեց, բայց մայրը երկար ժամանակ մնաց ցնցված՝ տառապելով այն մտքից, որ սկզբ ում չէր հավատացել որդուն։
Այդ օրվանից, երբ որդին գանգատվում էր որևէ բանից, նա այլևս չէր հակաճառում և չէր անտեսում։ Այժմ նա գիտեր՝ անգամ ամենաան հավատալի բանը կարող է իրական լինել։
