5 տարի առաջ դրսում մի տատիկի օգնեցի անցնել ճանապարհը․ Այդ օրվանից կյանքս կարծես այլ հունով սկսեց ընթանալ․․․
5 տարի առաջ հայտնվել էի դժվ արին իրավիճակում: Ամո ւսինս լքեց ինձ՝ միայ նակ թողնելով 1 տարեկան երե-խայիս հետ: Հավա քեց իրերն ու հեռացավ…Ես փորձո ւմ էի ինչ-որ բան անել, տեղավորվել աշխատանքի, սա-կայն երեխայի հետ դա գրեթե անհնար էր:
Մի օր երբ տուն էի վերադառ նում հերթական անհաջող հարցազ րույցից, տեսա մի տարեց կնոջ, ով վախենում էր միայնակ անցնել ճանապարհը: Մոտեցա նրան, վերցրեցի ձեռքի ծանր տոպրակները, բռնեցի ձեռքից և անց-կացրեցի:
Նա ինձ շնորհակալություն հայտ նեց և պնդեց, որ մտ նեմ իր տուն՝ մի բաժակ սուրճ խմելու:Ի զար մանս ինձ՝ ես համաձայնեցի: Ինքս էլ չնկա տեցի թե ինչպես սկսեցի, սա կայն պատմեցի ողջ պատմո ւթյունս: Տատիկն ասաց, որ իր թոռն ունի մանկապարտեզ:
-Ես հիմա կզանգեմ նրան: Գուցե նա օգնի քեզ,-ասաց տատիկը:
Այդպես էլ արեց: Պայմանավորվեց նրա հետ, որ ես երեկոյան զանգահարեմ և խոսենք:Հաջորդ օրը ես նստած էի մանկապարտեզի տնօրենի աշխատա սենյակում: Արդյուն քում ես ունեցա դայակի աշ խատանք և երեխայիս հետս այնտեղ տանելու հնարավորություն:
Դեռ մի քանի տարի այսպես կշարունակեմ, իսկ հետո գո ւցե հաշվապահո ւթյուն սովորեմ, որպիսի կարողանամ ավելի բարձր աշխատավարձ ստանալ:
Այդպես պատահական հանդիպումն օգնեց լուծել այդ պահին շատ բարդ խնդիր ներ՝ դեպի լավը կյանքս կտրուկ փոխելով:
