50 ամյակս դեռ նոր է լրացել, բայց տանել չեմ կարողանում, երբ ինչ-որ մեկը գալիս է իմ տուն․․․
Շատերը կարող են ինձ դատապարտել, բայց դա ինձ չի հետաքրքրում։ Ես սիրում եմ մարդկանց ու իմ ընկերներին, ուղղակի չեմ սի-րում, երբ նրանք գալիս են իմ տուն։ Կհանդիպեմ նրանց հետ որտեղ պատահի, միայն թե ոչ իմ տանը։Վերջերս նշեցի իմ հիսուն ամ-յակը, և այդ ժամանակվանից սկսվեց ամեն ինչ, ես հոգնել եմ ամեն ինչից։ Նախկինում ես պատրաստ էի բոլորին ընդունել իմ տանը, իսկ հիմա ես չեմ ուզում որևէ մեկին տեսնել իմ դռան մոտ։
Վերջին հավաքույթից հետո երկու օր չէի կարողանում կարգի բերել բնակարանս։ Նախ ես ամբողջ օրս ծախսեցի տարբեր ուտեստ-ներ պատրաստելու, ապա տունը մաքրելու վրա։ Բայց ինձ դա պետք չէ, քանի որ արդեն շատ եմ հոգնում։Ինչու՞ այս ամենը անել, ին-չու՞ այդքան տանջվել, եթե կան հատուկ մարդիկ։ Ամեն ինչ շատ պարզ է։ Հիմա բոլոր տոներն ու հյուրերի հետ հանդիպումներն անց կացնում եմ ռեստորանում կամ սրճարանում։
Նախ՝ ավելի քիչ ժամանակ, գումար է ծախսվում, և ես ընդհանրապես չես հոգնում։ Իսկ տոնից հետո ոչինչ պետք չէ անել, պարզա-պես գալիս եմ տուն․ պառկում և հանգստանում։ Ես հասկացա, որ ամբողջ կյանքս ապրել եմ բոլորի համար, իսկ հիմա ուզում եմ ինձ համար ապրել և վայելել մնացած կյանքս։
