7 տարի սպասելուց հետո գնացի Բելգիա՝ որդուս մոտ․ Ով լսում ա, թե տղաս ինձ ոնց ընդունեց ապշում ա․․․Ես ու ամուսինս շատ դաժ ան կյանք ենք ունեցել։ Էն տարիներին, երբ մենք փող չունեինք տան ապրանքներն էինք ջրի գնով ծախում, որ երեխեքն ուտելու բան ունենային։
Տենց դժվարությամբ մեծացրել ենք մեր երեխեքին։ Հետո արդեն մի քիչ կարգավորվել ենք ու բոլորին բարձրագույն կրթություն տվել։ Մե նք երեք երեխա ունենք՝ 2 աղջիկ ու մեկ տղա։ Երեքն էլ ամուսնացած են ու ունեն իրենց ընտանիքները։Աղջիկներս Հայաստանում են ապրում, իսկ տղաս 7 տարի առաջ տեղափոխվել ա Բելգիա ու էնտեղ ա ապրում ու աշխատացնում իրա բիզնեսը։
Էս տարի ծննդյանս օրը տղաս ինձ անակնկալ արեց ու տոմսեր գնեց դեպի Բելգիա, որ գնամ իրենց մոտ։ Յոթ տարվա բաժանումից հե տո հանդիպեցի որդուս ու էդ պահին զգացի, որ կարոտս մի փոքր մեղմացավ։Էն, թե ոնց ինձ իմ տղան ընդունեց, ոնց պահեց էդ մի ամ իսը, ով լսում ա ապշում ա։
Օդնավակայանում մի մեծ երգչախումբ էր բերել, որ իմ գալուց նվագեին, 101 վարդից բաղկացած մեծ ծաղկեփունջ էր նվիրել։Ես եղել եմ Բելգիայի լավագույն ռեստորաններում, լավագույն ժամանցի վայրերում, տեսել եմ մեր շրջանի լավագույն տեսարժան վայրերը, թան գարանները, թատրոնները։ Վերջում էլ էնքան գնումներ եմ կատարել, որ էլ ասելու չի։
Այ տենց իմ տղա ինձ ընդունեց ու ճանապարհեց հայրենիք։ Էդ մի ամիսն իմ կյանքի լավագույն ամիսն էր, որն անցկացրեցի տղայիս, հարսիս ու իմ շատ սիրելի փոքրիկ թոռնիկների հետ․․․
