70 տարիս կյանքումս ամենահիշարժան օրրից մեկն էր, բայց ինչ իմանայի, որ դրանից հետո տղես ու հարսս․․․ 70-ամյակս կյանքիս ամենահիշարժան ու ուրախ ծնունդերիցս էր: Շատ երջանիկ էի, որովհետև շուրջբոլորս էրեխեքս էին, թոռներս էին ու հարազատ մարդիկ:
Բավականին լավ ու ջերմ մթնոլորտում անցավ ամեն բան:Ամբողջ աշխարհը միանգամից փուլ եկավ գլխիս, որովհետև հարսիցս ինչ որ տեղ նման քայլ կարող էի սպասել, բայց տղայիցս՝ երբեք:
Արցունքները գնացին աչքերիցս: Ուղղակի հավաքեցի իրերս ու դուրս եկա տանից: Փաստորեն սա վաղուց պլանավորված քայլ էր, դրա համար էլ մարդիկ որոշել էին մեծ շուքով նշել ծնունդս, ինձ ուրախացնել, որ օր եր հետո ծերանոց տանեն:
Հիմա ծերանոցում եմ, բայց ոչ զանգում, ոչ էլ առավելևս գալիս ու հետաքրքրվում են ինձնով: Ինչ բան ա էլի մարդու կյանքը:
