Տարեց մորս տարա իմ տուն․ Այդ օրվանից կյանքս կարծես սարսափ ֆիլմ լինի․․․
Գրեթե բոլոր մարդիկ մի օր կանգնում են ընտրութ յան առաջ. ապրել տարեց ծնող ների հետ թե նրանցից առան ձին:Եթե ունեք ծնողներ, ուրեմն ձեր բախտը բերել է: Իսկ եթե նրա նք ձեզ մոտ են ապ րում, ուրեմն ձեր բախտը կրկն ակի է բերել:
Շատերի ծնողները բնակ վում են ուրիշ քաղ աքում: Տարե ց տարի նրանց առող ջական վիճակը վատա նում է, նրանք ծերանում ու թու լանում են: Իսկ վատն այն է, որ մեծանալով՝ հաճախ չեն ուզում ընդունել այդ փաստը և վախենում են հրաժարվել ինքնուրու յնությունից:
Մայրիկս որքան հնարավոր էր, հետաձգում էր այն պահը, թե երբ պիտի խոստովանի, որ ինքը էլ չի կարող լինել անկախ՝ ֆինանսական, ֆիզիկական ու բարո յական առումով: Ու մի օր վերջապես կարո ղացա համոզել նրան տեղափոխվել մեր տուն:
Գիտեի, որ այդպ ես ինձ ավելի հան գիստ կզգ ամ, խիղճս չի տան ջի, որ նա միա յնակ է ու բոլորից հեռու:Խիղճս լռեց, բայց արդյո՞ք ես հիմա ինձ հանգիստ եմ զգում:
Մորս՝մեր տուն տեղափխվելուց հետո կյանքս վերածվեց հանուն ազատության պայքարի: Անազատության նման զգա ցում չէի ունեցել նույ նիսկ այն ժամա նակ, երբ երեխան երս դեռ շատ փոքր էին:Մայրիկս ուզում է,որ ես ամ բողջ ժամանակ իր կողքին մնամ:Խնամակալ չի ուզում:Պահանջում է, որ էլ աշխատանքի չգնամ, ասում է՝ ամուս նուդ աշխատածը կբավականացնի:
Ինձ երբ մն թվում է, որ ես նորից փոքրա ցել եմ կամ հակա ռակը՝ երեխա եմ ունեցել: Մորս ուղեղի ու հիշողութ յան հետ ամեն ինչ կարգին է, ու դրա համար էլ նա հաճախ է նշում, որ այդ ես եմ նախաձեռնել նրա տեղափոխու թյունը:
Ասում է, որ փոքր ժամանակ ինձ այ նքան է խնամել, երբեք դա յակ չի պահել, հիմա էլ իմ հերթն է: Բայց չէ որ ես չեմ կարող մոռանալ երեխաներիս, ամուսնուս ու աշխատանքիս մասին:Ծան ոթներս ասում են, որ պիտի մի քիչ խիստ խոսեմ հետը, բացատրեմ: Երբեմն այդպես էլ անում եմ, բայց հետո խիղճս տանջում է:
Փորձում եմ լինել համբերատար, որով հետև մայրիկս հավերժ չէ… բայց այնքան բարդ է…
