40 տարեկանում իմացա, որ որդեգրված եմ, բայց այն, ինչ հետո ասաց մայրս․․․Ամբողջ մարմնով դող անցավ։ Մի օր երեկոյան մայրս ասաց, որ հետս խոսելու բան ունի, կարևոր բան պիտի խոստ ովանի: Նա սկսեց խոսել տարօ րինակ, կամաց և խռպոտ ձայնով.
-Որդիս, շուտով կդառնամ 70 տարեկան, ինչ ասես, կարող է պատ ահել հետս: Իսկ ես խոստ ացել եմ լուսահոգի հորդ, որ կպատմեմ
քեզ մեր ընտանեկան գաղտնիքը:
Մինչ այդ երբեք մորս հետ նմանատիպ խոսակցություն չեմ ունեցել: Նա շարունակում էր.
-Երբ դու դեռ չէիր ծնվել,ես ու հայրդ երկար ժամանակ փորձ ում էինք երեխա ունենալ,բայց Աստված մեզ փոքրիկ չէր տալիս: ՎԵրջա պես կարողացա հղիանալ,բայց 6-րդ ամսում կորցրեցի երեխայիս:Մենք պայմանավորվեցինք մի բժիշկի հետ,որ ես կմնամ հիվանդա-
նոցում, ոչ մեկի չենք ասի, որ ես այլևս հղի չեմ:
Կպսասենք, մինչ ինչ-որ մեկը կծննդաբերի և կհրաժարվի երեխայից, իսկ մենք կորդեգրենք նրան:Այնպես ստացվեց, որ արդյունքում քեզ ունեցավ մի կին և թողեց ծննդ ատանը, իսկ մենք քեզ բերե ցինք տուն և մեծաց րեցինք մեր հարազատ երեխայի պես:Որդիս, եթե ցանկանաս գտնել քո կենսաբանական ծնողներին, ես չեմ նեղանա, կհասկանամ քեզ:Մարմինս սկսեց դողալ, աչքս թրթռաց….Մի կերպ զսպելով արցունքներս, ասացի.
-Մայրիկ, դուք եք իմ հարազատ ծնողները, ես ոչ մեկին էլ չեմ որոնի:
-Աաաայ, հավատաց, հավատաց…շնորհավոր ապրիլի 1 տղաս: Իսկ այս կատակի հեղինակը աղջիկդ է,դռան հետևից լսում եմ ծիծաղը:
Ես այս պահից միայն մի նպատակ ունեմ. պիտի մի տարվա ընթացքում այնպիսի դաժան կատակ մտածեմ,որ մյուս տարի աղջկաս դաս տամ:Բայց աչքս դեռ թրթռում է:
